novembro, mes do medo con Emilia
Pardo Bazán tamén escribiu máis de 400 contos de terror que se publicaron en xornais da época como
El Imparcial ou ABC.
A escritora Care Santos seleccionou dez destas xoias en La cita y otros cuentos de terror
con ilustracións de Elena Ferrándiz, onde se expande a versatilidade como narradora de Pardo Bazán-atreveuse ata con crónicas gastronómicas- e a súa curiosidade insaciable.
“Tamén sabía escribir estupendos contos policíacos ou inquietantes relatos de pantasmas, dúas temáticas que demostran que ademais dunha atenta observadora de canto ocorría á súa ao redor sabía abordar unha literatura escapista e contraria á realidade, como o estiveron os precedentes románticos a quen a miúdo parece homenaxear. Atreveuse con todo e todo o fixo ben. É unha autora cegadora”, sinala Santos no prólogo onde desagrega a devoción que naceu na súa adolescencia por Pardo Bazán e recomenda á novelista con fervor.
Nas súas pezas breves é onde a autora dos pazos de Ulloa axigántase nunha relectura modernísima que se sacode o po decimonónico. A literatura gótica estaba de moda no século XIX e a galega canaliza á súa antollo: nos contos emerxe espectros, vámpiros ou asasinatos que fían historias perturbadoras cunha particular ironía.
Raíña do terror e da denuncia social
Especialmente inquietante é o relato de La resucitada, entre a crueza e o lirismo con aires de Edgar Allan Poe ou a excelente recreación dos cemiterios e o seu universo aparellado de El mausoleo, un conto moi enraizado no imaxinario fantástico de Galicia.
“Sabía manexar moi ben a linguaxe creando esa sensación de medo e de angustia. Os contos son dunha gran calidade literaria cun ambiente moi gótico, parece que estamos na Inglaterra do século XIX do boa que é a ambientación pero se facemos esa lectura paralela de que nos conta algo máis pois é moito mellor”, analiza Diego Moreno, editor de Nórdicalibros.
Moitos dos seús escritos son denuncia pura e dura. Pardo Bazán, fiel ao seu espírito, transcende o xénero literario: usa o terror para deslizar con destreza crítica social. Introduce os malos tratos, as desigualdades ou os enfrontamentos por herdanzas. Un plus de profundidade na radiografía da súa época.
“Hai un conto que se chama Vampiro, no que unha nena de 15 anos casa cun setentón e ela utilízao para falar dos vampiros pero no fondo do que se fala é da situación da muller en España”, engade o editor.
É meridiano que Pardo Bazán non se arredraba facilmente, ata tres veces negáronlle o ingreso na Real Academia da Lingua (RAE). Á férrea oposición misógina dos seus homólogos masculinos como Clarín ou Menéndez Pidal replicó:
“Sempre que ao alcance da miña man […] poida reivindicar algún dereito para esta categoría de parias e sudras ás que estamos relegadas, fareino, fareino, fareino”.
Por esta razón aliouse con todos os medios ao seu alcance para alzar a súa voz incluídos os contos de policíaco. Como ela mesma afirmou con lucidez: “Queda o escrito. Todo o demais, non queda”.
Outra das xenialidades de Pardo Bazán que saíron á luz este 2021 é a súa primeira novela negra:
Los misterios de Selva (Editorial Ézaro) Un texto que permanecera inédito, refugado pola propia escritora, quizais ao non estar moi convencida da súa calidade.
Emilia Pardo Bazán enfrontou a súa creación como un desafío: superaría ao mismísimo Conan Doyle para lograr a novela policíaca perfecta, dotada da profundidade psicolóxica que lle faltaría ao inglés.
O lograse ou non, o seu detective afeccionado, Ignacio Selva, é unha versión sorprendente, á vez enxebre e cosmopolita, do inevitable Sherlock Holmes. O libro inclúe dous relatos: La gota de sangre (1911) e Selva (1912) sobre unha banda de ladróns de obras de arte.
https://www.rtve.es/noticias/20211031/cuentos-emilia-pardo-bazan-dan-miedo/2209260.shtml
Ningún comentario:
Publicar un comentario