O arquitecto barroco Domingo de Andrade será homenaxeado pola Real Academia Galega de Belas Artes no «Día das Artes Galegas» 2020.
Domingo Antonio de Andrade
(Cee, A Coruña, 1639-Santiago de Compostela, 1712)
(Cee, A Coruña, 1639-Santiago de Compostela, 1712)
Fillo de labradores acomodados e de
orixe fidalga, mesmo o seu pai exerceu coma xuíz nas xurisdicións de
Vimianzo, Mens e Cee. Domingo de Andrade, en 1654 comezou os seus
estudos na Universidade Compostelán en 1654 aínda que os abandonou tras
unha enfermidade . No 1668 casou con Isabel Areas Canosa con quen tivo
10 fillos, 5 dos cales faleceron antes de chegar á adultez sendo os
outros, dous franciscanos en Santiago e tres agustinas en Lugo e
Betanzos. En 1699 Domingo de Andrade ordenouse como presbítero ao quedar
viúvo.
Comezou a traballar na capital
compostelá en 1662 e fixoo como entallador de oficio, preocupado
principalmente pola estrutura compositiva de retablos en madeira.
Algunhas das súas obras son: o tabernáculo da Catedral de Santiago,
estrutura que repetirá no baldaquino da Capela do Santo Cristo da
Catedral de Ourense e o baldaquino do Altar Maior da igrexa do mosteiro
de Oseira.
En 1676 é nomeado Mestre Maior de obras
da Catedral Compostelán, comezando coa súa primeira obra: a Torre do
Reloxo (1680)
caracterizada pola súa monumentalidade e solidez en
harmonía co conxunto catedralicio. En 1696 o cabido santiagués
encárgalle a nova Sancristía (hoxe Capela de Nosa Señora do Pilar) da
que fixo as trazas e foi substituído por Casas Nóvoa no 1711.
En 1700 realizou o Pórtico Real da
Quintana, horizontalidade en contraste coa esvelteza da Torre do Reloxo.
Así mesmo traballou no convento de San Domingos de Bonaval en tres
partes principais: a fachada da portería, os cuartos e o claustro onde
aparecen as súas características sartas de froitas e o virtuosismo da
afamada escaleira de caracol. Resulta sobranceira, como mostra de
arquitectura urbana, a Casa da Parra (1683)
e a Casa da Conga (1709)
que
el comezou, aínda que finalmente a realización se atribúe a Casas
Nóvoa.
Ademais, fora de Compostela realizou, entre outras, a sala capitular (nº 11) e a sancristía da Catedral de Lugo, interiores tamén co seu característico encalado en branco.
Ademais, fora de Compostela realizou, entre outras, a sala capitular (nº 11) e a sancristía da Catedral de Lugo, interiores tamén co seu característico encalado en branco.
Persoeiro posuidor dunha gran cultura
debido á súa relación, dende 1658, co cóengo fabriqueiro don José de
Vega y Verdugo. A súa obra “Excelencias, antigüedad y nobleza de la Arquitectura” (Santiago, 1695) ven a demostrar a súa erudición e expresa a súa teoría arquitectónica.
Ningún comentario:
Publicar un comentario