MULLERES E LITERATURA NO SÉCULO XIX

  

  

     Na biblioteca podes visitar unha exposición de obras escritas por mulleres literatas, as cales ata o século XIX parecían invisibles dentro dun mundo de homes.

     Rosalía de Castro, Emilia Pardo Bazán, Concención Arenal, Cecilia Böhl de Faber (alias Fernán Caballero), Emily Dickinson, Aurore Dupin (alias George Sand), Emily Brontë, Jane Austen, Charlotte Brontë, Louisa May Alcott, Mary Wollstonecraft, Mary W. Shelley…  son algunhas desas mulleres.

Propoñémosche un xogo: tras ler os seguintes textos, relaciónaos coa autora correspondente, a escoller entre as anteriormente citadas.

A) 
      “O que eu quixera saber é o que sente un rico,
  un príncipe ou maharajá, 

  porque eu, con esta migalliña

  coido que son a raíña do mundo."                      

DEUS AGASALLOU CUNHA FOGAZA… 

B)

     “A muller, nomeadamente se ten a  desgraza de posuír algún coñecementos, fará ben en ocultalos sempre que lle sexa posíbel. Unha autora e colega miña no eido das letras describiu de xeito prodixioso as vantaxes que ten para a muller o feito de ser fermosa e parva ao mesmo tempo, de modo, pois, que tan só resta engadirlle, en desculpa do homes, que para a meirande parte destes a imbecilidade feminina constitúe un engado adicional, hai algún tan ben informados e razoábeis por si mesmos que non desexan para a muller nada mellor que a ignorancia.”

ORGULLO E PREXUÍZO 

C)

     “Cando un home emprende unha viaxe, ten case sempre presente o final da mesma; unha muller pensa máis nos incidentes do traxecto, nas cousas estrañas que lle poidan acontecer no camino; na impresión que poida causar nos seus compañeiros de viaxe; e, sobre todo, o que máis lle preocupa é o coidado da vestimenta que leva, algo que constitúe, máis que nunca, unha parte de si mesma, ao imaxinarse nun novo ambiente e, empregando unha expresión francesa, causando sensación. Pode existir dignidade cunhas preocupacións tan triviais?                                          
     Resumindo. As mulleres, en xeral, do mesmo xeito que a xente rica de ambos sexos, adquiriron todas as insensateces e vicios da civilización e deixaron fuxir o máis valioso de seu.”

REIVINDICACIÓN DOS DEREITOS DA MULLER  

D)

     “Mentres eu estaba sentada acariñando estas reflexións, o marco da ventá caeu ó chan detrás miña por unha puñada deste personaxe, e viuse por ela o seu negro rostro botando chispas. Os barrotes da ventá estaban demasiado xuntos para que os seus ombros puidesen pasar, e sorrín, contenta na miña imaxinada seguridade. O seu pelo e roupa estaban brancos de neve e os seus afiados dentes de caníbal, visibles polo frío e a ira, brillaban na escuridade.”

CUMES BORRASCOSOS 

E)

    “Cando escoitou aquel nome, o señor Rochester apretou os dentes, ó tempo que unha especie de espasmo convulso estremecía o seu corpo. Eu, como estaba tan pegada a el, recibía a vibración daquel ataque de desesperada furia. Mentres tanto, o segundo forasteiro, situado ata entón algo afastado xa cubrirá a distancia que o separaba do altar e asomaba unha cara pálida por riba do ombro do seu abogado.”

JANE EYRE 

F)

     “As alteracións da vida non son nin moito menos tantas como as dos sentimentos humanos. Durante case dous anos traballara infatigablemente co propósito de infundir vida nun corpo inerte… Para iso privárame de descanso e de saúde. Desexárao cun fervor que sobrepasaba con moito a moderación; pero agora que o conseguirá, esvaecíase a fermosura do soño e a repugnancia e o horror me embargaban.”

FRANKENSTEIN

G)

     “Este vaise i aquel vaise,

e todos, todos se van,
Galicia, sin homes quedas
que te poidan traballar.
Tes, en cambio, orfos e orfas
e campos de soledadk
e nais que non teñen fillos
e fillos que non teñen pais.
E tes corazóns que sofren
longas ausencias mortás,
viúvas de vivos e morto
que ninguén consolará."                                                                                                                                           FOLLAS NOVAS  

H)

     “Os ben do espírito multiplícanse a medida que son máis os que participan deles; os materiais teñen limitacións que non pode traspasar o máis vehemente desexo. Unha verdade é toda para todos; un elevado sentimento crece co número dos que participan nel; as moedas dun saco tocan a menos cantos máis sexan aqueles entre quen se reparten.”

A INSTRUCIÓN DO POBO 

I)

“ - Busque quen lle faga a cea…, e que estea aquí… Eu voume, voume, voume, voume…

   E repetíao obstinadamente, sen entoación, como que afirma unha cousa natural e inevitable.

       -   Que dis, malvada?     
 -  Que me vou, que me vou... Á miña pobre casiña... Quen me trouxo aquí! Ai miña nai da miña alma!

Rompeu a moza a chorar amarguísimamente e o marqués requerindo a súa escopeta, regañaba os dentes de cólera, disposto xa a facer algunha barrabasada notable, cando un novo personaxe entrou en escena. Era Primitivo, saído dun recuncho escuro; diríase que levaba tempo alí agochado. A súa aparición modificou instantaneamente a actitude de Sabel, que tremeu, calou e contivo as báboas."

          OS PAZOS DE ULLOA